Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kost]

KOST, z.n., m., van den kost; meerv. kosten. Uitgaaf, welke men doen moet, om een oogmerk te bereiken, bijzonder van baar geld: voorwaer met kleenen kost besteed ghij mij ter aerde. De Decker. Ten mijnen koste. Van hier de spreekwijs: te koste leggen. Hij legt aan de opvoeding van zijne kinderen alles te koste. Te koste geven. Oneigenlijk gebruikt het de Bybelv.: ick sal voor uwe zielen te coste gegeven worden. Meest wordt het in het meerv. gebruikt: hij heeft het geding met de kosten verloren. Kosten doen - maken. Op iemands kosten teren. Oneig., nadeel, afbreuk, schade: ten koste van zijn leven. Bewimpel het stuk niet ten koste der waarheid. Ten koste der deugd. Zamenstell.: kosteloos, kostvrij.

Het woord kost, voor uitgaaf, besteding van geld, is

[p. 586]

zeker hetzelfde woord als kost voor spijs, omdat, in de oude tijden der eenvoudigheid en armoede, de uitgaaf, bij elke bezigheid, hoofdzakelijk, zoo niet geheel, in de toereiking van voedsel bestond.