Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kornuit]

KORNUIT, z.n., m., des kornuits, of van den kornuit; meerv. kornuiten. In het gemeene leven alleen, is dit woord gebruikelijk, waar men, door hetzelve, eenen jongen makker van eenen jongen losbol verstaat. Somtijds wordt het ook van meerbedaagden, meest echter van jonge lieden, verstaan. Het verkleinw. is kornuitje. Het woord schijnt uit het geldersche en overijssel-

[p. 581]

sche keurnoot verbasterd te zijn, zoodat het iemand zou beteekenen, welken wij zelven als makker kiezen. In het neders. kornut. Met dien naam komen ook voor de Bijzitters van het oude veemgeregt, het westfaalsche bloed, of heimelijk geregt genoemd. Hiervan nader op veem. Eindelijk is het de naam van eenen zangvogel.