KNOFFELEN (knuffelen), bedr. w., gelijkvl. Ik knoffelde, heb geknoffeld. Drukken: ick selje soo knoffelen, en vleijen en vrijen, Nosem. Met de vuist onzacht stooten: zij knoffelde hem lustig. Het schijnt het hoogd. knöbeln te zijn, van knöbel, dat in het meerv. de vuist te kennen geeft; eigenlijk de middelste kneukels der vier vingeren, wanneer men dezelven in den bal der hand sluit, om eene vuist te vormen. Ons knobbel komt hiermede overeen. Voords, ruuw behandelen: wie niet ontrennen kan, wort van de buffels doodt geknuffelt. Vond.
[pagina 545]
[p. 545]
Van hier knoffelig: mijne handen zijn knoffelig, dat is, er is eene strammigheid, door de koude, in de vingeren, zoo dat ik dezelven, naar mijnen wil, niet buigen kan. Eigenlijk is knoffelig, als de vingers, door strammigheid, niet regtuit staan kunnen, maar de knoffels, dat is de kneukels, uitwaart gebogen zijn.
Auteursrechtvrij