Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Knikken]

KNIKKEN, onz. en bedr. w., gelijkvl. Ik knikte, ben en heb geknikt. Onz., met zijn, eene halve breuk krijgen: de stoel is geknikt. Fig.: de trouw aan 't knikken gebraght. Hooft. Eenen wenk geven; met hebben: gij knikt; en wraak wijkt voor berouw. M.L. Tijdw. Hij

[p. 543]

heeft met het hoofd geknikt. Ten val neigen, beginnen intestorten: dat hunne woonplaats door geen aardtbeevingh geknikt hadt. Hooft. Bedr. eene halve breuk maken: ik heb het eigeknikt. Van hier knikker een gebakken aardklootje, knikking. Van het eerste is het onz. w. knikkeren, zamenstell: knikkerjongen, knikkerspel, knikkertijd. Het woord is klanknabootsend. Voords zijn van hier de zamengest. onz. w. knikkebeenen, bij Vond., en knikkebollen, met het hoofd knikken, door slaperigheid, of zwakheid: zij knickebollen door hun overwightigheit. Vond. Voords knikstag, eene gebogene stag, die geknikt schijnt.