[Knik]
KNIK, z.n., m., des kniks, of van den knik; meerv. knikken. Eene halve breuk: een steel, die eenen knik heeft. Overdr., tegenspoed, afbreuk: in deze knik van 't geluk der nassauschen. Hooft, die het, daar, vr. gebruikt. Een wenk. door het knikken van het hoofd aangeduid: hij gaf hem eenen knik, dat hij dat doen zoude. Overdr. zegt Hooft: het heir, 't welk dezen knik der zaken voor geenen aanvang van overhand wist aantenemen.
Auteursrechtvrij