Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kneu]

KNEU, z.n., vr., der, of van de kneu; meerv. kneuen. Een zekere zangvogel, een vlasvink. Verkleinw. kneutje. Naar het geluid, welk hij maakt, dus geheten. Anders kneuter. Zamenstell.: kneunest, oneig., een

[p. 539]

spaarpot; van hier kneubeurs, spaarbeurs, kneupenning, spaarpenning.