[Klucht]
KLUCHT, z.n., vr., der, of van de klucht; meerv. kluchten. Eene zaak, die lagchen verwekt, eene poets, eene boert: eene aardige, zoete, wonderlijke klucht. Eene klucht vertellen. Een spel op het tooneel, om te doen lagchen: Plautus nutte klucht. Vond. Het onz. werkw. kluchten, eene klucht aanregten, heeft Brune. Van hier kluchtig, kluchtigheid. Zamenstell.: krijgskluchtigheid. Hooft. Voords: kluchtmaker, kluchtspel, kluchtspeler.
Klucht schijnt, met lagchen, uit eene bron voordgevloeid te zijn, zijnde de k slechts een behulp der uitspraak.
Auteursrechtvrij