Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kloof]

KLOOF, z.n., vr., der, of van de kloof; meerv. klooven, met de scherp - lange oo, volgens den rotterdamschen tongval. Eene spleet, die door eenig geweld gemaakt is: om een ente in de kloof te zetten. Vond. Eene kloof in de handen - in het vel - in de aarde. De kloof van een zakuurwerk. Een gat, door scheuring, in eene rots veroorzaakt: opdat se woonen souden in de kloven der dalen. Bijbelv. Naardien, nu, met eene kloof in rotsen het denkbeeld van schuilen en veilig zijn

[p. 526]

naauw vereenigd is, gebruikt M.L. het ook voor beveiliging: Vader! berg uw' schootzoons koop in uwe eeuwige Almagts klove. Het woord is gevormd van den onvolm. verl. tijd der aanvoegende wijs van klieven, welk werkw., eertijds, ongelijkvl. was, en kloof, kloove, met de scherp-lange oo had. Verkleinw. kloofje: een kloofje in de kin. Zamenst.: kloofbijl, kloofhamer, kloofhout, kloofkin.