Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kloet]

KLOET, z.n., m., des kloets, of van den kloet; meerv. kloeten. Een schipboom. Ook neemt men het voor eenen

[p. 523]

kalkklopper, kalkstok. Hij is een regte kloet, een plompaard. Daar zit klei aan den kloet, daar schort iets. Hij slaat overal zijnen kloet in, hij mengt zich in alle zaken.