Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kleppen]

KLEPPEN, onz. en bedr. w., gelijkvl. Ik klepte, heb geklept. Onz., met de klep slaan: de nachtwacht klepte. De klok, in het aantrekken, zoo dwingen, dat de klepel slechts den eenen binnenrand rake, heet kleppen. Het slaan der ojevaren: het steil verblijf der kleppend' oojevaaren. Psalmber. Bedr., de klok kleppen. Van hier klepper, klepperman, (klapperman), nachtwacht.

[p. 513]

In den dichterlijken stijl, heet een dravend paard, dat met zijne hoeven tegen den grond klept, een klepper: men ziet den klepper zich in 't oeffenperk verhitten. Vond. Verkleinw. kleppertje. Van hier het voorddur. w. klepperen: de ojevaar kleppert. Iemand, wiens tanden, door koude, op elkander slaan, wordt gezegd te klepperen. Dit heet, anders, klappertanden, bij Vond. klippertanden.