Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Klateren]

KLATEREN, onz. w., gelijkvl. Ik klaterde, heb geklaterd. Een geklater maken: de donder klatert. Een klaterend geluid. En 't buldrende geluk vrij klatre met zijn zweep. Hooft. Van hier klatergoud, eigenlijk; overdr. voor schijngoed.