Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[p. 496]

[Kip]

KIP, z.n., vr., der, of van de kip; meerv. kippen. Een hoofddeksel voor kinderen, eene klapmuts, in Geld. eene kips, kipse. Het schijnt, met kap, en het hoogd. kipfe, eene spitse verhooging, uit eene bron gevloeid te zijn.