Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kel]

KEL, (kil) bijv. n. en bijw., keller, kelst. Verschrikt, zoo dat men eene koude trilling gewaarwordt. Kel worden. Het komt, met koud (kold), uit dezelfde bron. Van hier

[p. 470]

kelheid. In Gron. en Friesl. hoort men dit woord. Kil. heeft kel, perterritus, pavidus. In Gelderl. heeft men een woord, kelde, welk Kil. ook kent.