Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Keilen]

KEILEN, onz. w., gelijkvl. Ik keilde, heb gekeild. Met platte, ronde steentjes werpen. De jongens keilden in het water. Om de gelijkheid zegt men ook: met den hoed in de lucht keilen. Elders wordt het ook bedrijv. gebezigd: iemand iets naar het hoofd, iets tegen den

[p. 469]

grond keilen. Het stamt af van keil, za mengetrokken uit kegel, dat bij Kil. een kei is.