Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kappen]

KAPPEN, bedr. w., gelijkvl. Ik kapte, heb gekapt. Met geweld afscheiden, hakken. Het anker kappen, als men geenen tijd heeft, om het optewinden; deszelfs kabel doorhakken. Den kabel kappen, Zie daar de kabels van mijn vleeschelijk betrouwen gekapt. M.L. Tijdw. Zij moesten den mast kappen. Boomen kappen, het onnutte hout uithouwen. Platen kappen, eene spreekwijs, bij Smeden gebruikelijk. Kool kappen, fijn snijden. Kappen

[p. 449]

heet ook, met opzet eene taal verminken, als gaauwdieven doen, om niet verstaan te worden. Borgoens kappen, gaauwdieventaal spreken. Van hier kapper, kapping, kapsel. Zamenstell.: kaphamer, kapmes.