Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kan]

KAN, z.n., vr., der, of van de kan; meerv. kannen. In het gemeene leven, een vat uit hout, steen, tin, koper, of blik gemaakt, om vloeibare ligchamen in te doen, met een lid, of deksel, en een oor, of handvatsel: in de kan. Vond. Eene zekere geijkte maat voor wijn, ster-

[p. 440]

kendrank, bier enz.: hij kocht twee kan brandewijn. In 't vegen, uitledigen, van de kan. De Decker. Bij de kan verkoopen. Van de kan houden, op den drank verslingerd zijn. Hij heeft te diep in de kan gekeken, te veel gefept. Hij wil altijd het onderste uit de kan hebben, hij is te begeerlijk. Zamenstell.: kannegeluk, het onderste uit de kan, kannelid, kannenwasscher, azijnkan, bierkan, drinkkan, koffijkan, melkkan, enz. Het behoort, even als het lat. canna, een riet, tot het groote geslacht dier woorden, die, in het gemeen, eene holle ruimte beteekenen. Zie Kaan.