Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kalander]

KALANDER, z.n., vr., der, of van de kalander; meerv. kalanders. Een zwart wormpje, dat het koren verslindt. De kalander legt hier haer granen. Vond. Om de voetmaat, en in de dagelijksche verkeering, bezigt men ook klander: geen klander eet het koren. Hoogvl. Zoo noemt men ook den

[p. 430]

glans, door drukking, op eenige stof gemaakt, in het fr. calandre. Van hier het bedr. gelijkvl. w. kalanderen, klanderen, glans op eenig doek maken. De winkel, waar dit geschiedt, is eene kalanderij. Van hier kalanderer, klanderer, kalanderster, klanderster. Zamenstell.: kalandermolen. Misschien van glans. Het fr. galant, sierlijk, en ons oude kalaansch, heeft hiermede vele overeenkomst.