Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kakelen]

KAKELEN, onz. w., gelijkvl. Ik kakelde, heb gekakeld. Een klanknabootsend woord, om het geluid van hoenderen, enz. natebaauwen. Ook wordt het voor snappen, veel spreken gebruikt, als het voorddur. werkw. van kaken, welk H. de Gr. nog bezigt: waer bij gelijckt gij best dat overtolligh kaken? En Westerb.: waer toe langh vergeefs gekaeckt? Van hier kakelaar, (kakeler) kakelarij, kakelster. Zamenst.: kakelbont, dat is zoo bont, als een hoen: hij is kakelbont gekleed,

[p. 429]

de kleur zijner kleederen maakt eene belachlijke mengeling. Van kleuren, die verscheiden zijn, en niet bij elkander passen, gebruikt men dit woord.