Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Joken]

JOKEN, (jeuken) onz. w., gelijkvl. Ik jookte, heb gejookt. Sterk begeren, verlangen: de paarden joken naar den stal: Als het op is, is het joken gedaan, in den ge-

[p. 412]

meenzamen spreektrant. Zijn armen van zelf jookende, om alles t' omvademen. Hooft. Van hier jokerig.