[Inwijken]
INWIJKEN, onz. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. in en wijken: ik week in, ben ingeweken. In eene plaats de wijk nemen: terwijl die genen dieper in Duitschland inweken. L. ten Kate. Inbuigen: die muur is ingeweken. Van hier inwijking.
Auteursrechtvrij