Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[p. 389]

[Inroesten]

INROESTEN, onz. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. in en roesten: ik roeste in, ben ingeroest. Door den roest ingevreten worden: het staal is geheel ingeroest. Wegens den roest klemmen, vastzitten: de nagel is er ingeroest.