Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Inkt]

INKT (ink, int), z.n., m., des inkts: of van den inkt; zonder meerv. Een bekend zwart vocht, om mede te schrijven, of te drukken. Met noit verderffelijken inkt. Anton. Met onuitwisch'bren inkt geschreven. M.L. Tijdw. Vondel gebruikt, ergens, het meerv., uit eene dichterlijke vrijheid: ik wensch met mijn pen en inten, enz.

Men is het, in de spelling van dit woord, niet eens geweest; schrijvende sommigen ink, of int. Thands is de

[p. 379]

spelling inkt de gebruikelijkste. Trouwens, voor dezelve is ook de meeste grond, omdat, naar de aanteekening van M. Martinius, het woord afstamt van het gr. εγϰαυςον, encaustum, dat, eigenlijk, ingebrand heet. Het encaustum was, namelijk, eene zekere gebrandde stof, waarmede de Ouden teekenden. Ook heette een purperkleurig merk, of teeken, hetwelk de oostersche Keizers onder hunne brieven zetteden, het heilige encaustum. Wijders schijnt het genomen voor allerlei vocht, om mede te schrijven, en dus de bron van ons woord inkt, te zijn, in eenige oorden van Nederland enkt, Kil. enckt, dat er nader aangrenst. Het poolsche inkaust komt er nog nader bij; it. inchiostro, eng. ink, fr. encre. Zamenst.: inktkoker, inktpot, inktvlak: zulk een inkvlak uit onze boeken te wisschen. Vond. Oul. bezigde men ook inkthoorn, voor inktkoker: eñ hi hadde een scrivers incthoerne an sine lendene. Bijb. 1477.