Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Inblinken]

INBLINKEN, onz. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. in en blinken: ik blonk in, heb ingeblonken. Blinkend inschijnen. Op 't gezangk van hemelreien, die ter klove inbloncken. Vond.