Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Immer]

IMMER, bijw. van tijd. Ooit. Niets stelt u immer palen. Psalmber. Telkens, van dag tot dag: door deze gelegenheid werd zijne strafwaardige liefde immer heviger. In de dagelijksche taal zegt men ook: immer of ooit. Immer en altoos. Bij Kil. jemer, iemer, immer; uit het oude ie, ooit. Hij zegt, dat ooit en nooit alleen op den verledenen tijd slaan; zoo zegt ook Leupenius, en voegt er bij, dat immer en nimmer alleen van den toekomenden tijd gebezigd worden; b.v.: wie heeft dat

[p. 355]

ooit gehoord? Ik heb het nooit gelezen. Ik zal er immer naar vragen. Gij zult het nimmer hooren. Zeijdelaar zegt: ooit is immer, en nooit is nimmer. Van hier het zamengest. immermeer, wordende het denkbeeld der tijdsbepaling door meer versterkt: niemant van hen sal (zijnen) broeder immermeer konnen verlossen. Bijbelv. Oul. bezigde men ook emmermeer: hi sal die doot nederwerpen ewelyk eñ emmermeer (in sempiternum). Bijb. 1477.