Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Jent]

JENT, (Kil. ghent, jent,) een bijv. naamw., thands geheel buiten gebruik, beduidende fraai, net:

Soo soud ik strengh
Met armen engh,
Uw jente lijtjen prangen. Hooft.

In het fr. gent, van het lat. gens, gentilis. Van hier het zeeuwsche woord jentaard, een krakende pronker: den jentaert te spelen. Brune. Ook jentiel: jentiel goddin. Hooft.