Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Hulde]

HULDE (oul. ook houde), z.n., vr., der, of van de hulde; zonder meerv. De onderdanigheid van eenen onderdaan aan zijnen heer, voordkomende uit eene zucht tot deszelfs best Iemand hulde bewijzen. De diepste onderdanigheid aan het Opperwezen, met liefde gepaard: God is aller hulde waard. Psalmber. Gehoorzame onderwerping aan iets anders: aan de waarheid hulde bewijzen. Oul. beteekende het ook gunst: Gods vrientscap

[p. 329]

ende sijn hulde. Seghel. Van hier het bedr. w. hulden: ik huldde, heb gehuld: den landsheer hulden, denzelven, door hulde en trouw te zweren, bij den aanvang van zijn gebied, erkennen. Naadat Kaizar Karel zijnen zoone, gehult in den jare 1549, de lessen der regeeringe had ingescherpt. Hooft. Waarschijnlijk van het oude hold, dat is getrouw. Zamenst.: huldegift.