HONK, z.n., o., des honks, of van het honk; het meerv. is niet in gebruik. Een woord, in eenige kinderspelen gebruikelijk, beduidende zoo wel de plaats, van waar men loopende begint, als het uiterste einde, naar welk men heenstreeft. Van hier de spreekwijs: bij honk blijven, niet uitgaan. Loop niet van honk. Van den in-
[pagina 308]
[p. 308]
gang tot het honk voortloopende. Oud. Hij volght u in het dorp, en bij de straet, en verre van honck. Vond. Overdr.: al ging de vreê van honck, zij kan noch weder komen. Vond. Maer waertoe om bewijs zoo ver van honck gegaen? J. de Deck. In het gemeen gebruikt men het voor een einde: dit was het honck van de langdurige reize. Vond.
Auteursrechtvrij