Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Hitte]

HITTE (hette), z.n., vr., der, of van de hitte; zonder meerv. De toestand van een ligchaam, waarin het heet maakt, dat is, eenen zeer hoogen graad van warmte veroorzaakt. De hitte van gloeijend koper - der zon - des vuurs. De dampkring, door de heete zonstralen grootelijks verwarmd: onder den evenaar heerscht niet altijd eene onverdraaglijke hitte. Het smertelijke gevoel van hitte:

[p. 294]

de koorts veroorzaakt eene brandende hitte. Eene groote maat van drift, begeerte, werkzaamheid, enz.: hij is nog in de hitte zijner jongheid. - In de hitte van den strijd. Dit braght eenige huivering in de hitte der gemeenzaamheit. Hooft. Toorn: Eneas vervolgt in zijne hitte den verbaesden. Vondel. Hevige vervolging: tegens de Spaansche hitte. Hooft. Van hier hittig, hittigheid, hittiglijk. Wacht. brengt het tot het gr. ἀιθος.