Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Hinde]

HINDE, z.n., vr., der, of van de hinde; meerv. hinden. Het wijfje van een hert, oul. hertinne. Hindebei is hieruit

[p. 292]

zamengesteld. Men vindt het bij Moonen. Anderen schrijven, met Kil, hinnenbei. Adelung pleit voor himbei. Halma schrijft hennebeï, of hennebezie.