Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Hellebaard]

HELLEBAARD, z.n., m., des hellebaards, of van den hellebaard; meerv. hellebaarden. Met den hellebaart in der hant. Hooft. Eene spiets met eene barde, dat is, met eene soort van bijl, bij Kil. door dolabra, ascia, bipennis, vertaald. Met dit oorlogstuig konde men steken en houwen. Groote Heeren hebben nog eene lijfwacht te voet, die zulke hellebaarden dragen, hellebaar-

[p. 265]

diers, deswege, geheten. Het woord komt van barde eene bijl, ook bardaks genoemd, en hellen, dat eertijds strijden beduidde. Frisch leidt het af van helm en barde, omdat men in den strijd, daarmede, den helm van den vijand zocht doortehouwen. Ondertusschen zoude men helm, in dien zin, voor eenen langen steel houden. Zie helm. Kil. kent ook helmbarde alleen. Vondel is, om den uitgang barde, voor het vrouwl. geslacht.