Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Hal]

HAL, z. n,, vr., der, of van de hal; meerv. hallen. Een zeer oud woord, dat, in het gemeen, eene overdekte plaats te kennen geeft. Oul. was hal, halle, eene gemeene benaming van groote en openbare gebouwen, die ten gemeenen nutte gebruikt werden. Het is, thands, bij

[p. 230]

ons bijzonder gebruikelijk, om, daardoor, eene plaats aanteduiden, waar vleesch, of lakens verkocht worden. Deszelfs oorsprong is zeer duister. Zamenstell.; lakenhal, saaihal, vleeschhal. Van het angels. heal, een paleis, eene zaal, vergaderplaats.