Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Gezant]

GEZANT, z.n., m., des gezants, of van den gezant; meerv. gezanten. Een persoon, die, om de belangen

[p. 167]

des lands, wordt afgezonden. De eerste dienaars van het Evangelie worden ook gezanten genaamd. Zie wijders afgezant. Van hier de gezantschap, het ligchaam, de meenigte der gezanten; het gezantschap, het ambt en de waardigheid eens gezants: het gezantschap bekleeden.