Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Gelofte]

GELOFTE, z.n., vr., der, of van de gelofte; meerv. geloften. Eene vrijwillige verbindtenis van zich zelven; eene belofte aan God. Zijne geloften volbrengen, betalen - breken, niet nakomen. - Eene gelofte van vrijwillige armoede doen.