Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Geestig]

GEESTIG, bijv. n. en bijw., geestiger, geestigst. Die veel vernuft bezit: een geestig schrijver. Dat met schoone trekken van vernuft is opgesteld: een geestig versie - een geestig gezegde. Op eene geestige wijze: dat boek is geestig geschreven. Men bezigt ook een verkleinw.

[p. 99]

geestigjes, eenigzins geestig. Van hier geestigheid. Zie ig.