Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Gebergte]

GEBERGTE, z.n., o., des gebergtes, of van het gebergte; meerv. gebergten, als men van verscheidene soorten, hier en daar gelegen, spreekt. Een schakel van ber-

[p. 83]

gen. De veldheer beklom, met het heir, het gebergte. Het armenische gebergte. - De weg des gebergtes seir. Bybelv.