Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Esch]

ESCH, z.n., m., van den esch; meerv. esschen Esschenboom: de bijl klinkt op den hoogen esch. Vond. Van hier het onverbuigbare bijv. n.w., esschen - eene esschen plank. Zamenstell: esschenhout, - esschenhouten, onverbuigb. bijv. n.w. een esschenhouten stoel.

Hoogd. Asche, alem. asch, angels. aesc, eng. ash, deen. en zweed. ask. Het komt met den ouden lat. naam aesculus, of esculus, overeen, welken Servius van esca afleidt, dewijl men zegt, dat het zaad van dezen boom den eer-

[p. 32]

sten menschen tot spijs verstrekt heeft. Wachter meent deszelfs oorsprong in het gr. ἰσχυς, sterkte, te vinden Ons esch werd oul. ook voor allerlei soort van boomen gebezigd.