Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Enteren]

ENTEREN, bedr. w., gelijkvl., in de scheepvaart gebruikelijk. Ik enterde, heb geenterd. Aan boord klam-

[p. 25]

pen, een vijandelijk schip, met dreggen enz. naar zich toehalen, om in hetzelve over te springen, en het te vermeesteren; een schip enteren. Men kwam zoo digt bij elkander, dat men konde enteren. Van hier entering. Zamenstell.: enterbijl, enterdreg, enterluik.

Hoogd. entern, deen. entre, eng. enter. Adel. brengt het tot het fr. entrer, ingaan, en Tuinm. tot het lat. intrare, van dezelfde beteekenis.