[Bulderen]
BULDEREN, bolderen, onz. w., gelijkvl. Ik bulderde, heb gebulderd. Klanknabootsend woord, ontleend van het geluid des winds: de wind buldert. Met bulderende stormen. Oud. Figuurl., een hol, hard geluid maken: eene bulderende stem. Verder, razen, tieren: hoor haar eens bulderen. Van hier bulderaar, bulderer, bulderig, en, in den gemeenen spreektrant, bulderbas, een woest mensch, die schielijk raast en vloekt.
Auteursrechtvrij