Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bobbelen]

BOBBELEN, onz. w., gelijkvl. Ik bobbelde, heb gebobbeld. Blazen opwerpen. Voor bobbelen, zegt men ook bobberen. Van hier bobbeling. Bobbel en bobbelen worden, gemeenlijk, om de bolheid en opgezwollenheid, welke daardoor aangeduid wordt, tot den wortel bol ge-

[p. 434]

bragt. Zij schijnen, bovendien, met het lat. bulla en bullare in verband te staan.