Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Blind]

BLIND, bijv. naamw. en bijw., blinder, blindst. Van het gezigt beroofd: een blind mensch - blind zijn. Zelfst.: hij oordeelt er over, als een blinde over de kleuren, zonder kennis. Figuurlijk, alleen den schijn eener zaak hebbende: blinde vensters, blinde deuren. Zonder opening: een blinde muur. Van de oogen des verstands beroofd: de liefde is eene blinde drift. Onwetend, onervaren: blinde leidslieden. Iemand in eene zaak blind houden. Voor zijne eigene gebreken blind zijn. Blind, zonder overleg, toeloopen. Uit zulk eene blindheid voordkomende: eene blinde gehoorzaamheid, eene blinde navolging. Even als geblind, en daardoor onzeker, in het wilde omtastende: het is een blind zoeken. Van hier ook blindachtig, blindachtigheid, blindgeboren, blindheid, blindlings,

[p. 427]

blindeman, verkleinw. blindemannetje, waarvan, bij de kinderen: blindemannetje spelen, bij Kil. blindspel genoemd, wanneer een met toegebondene oogen iemand van het gezelschap grijpen, of aanraken moet. Stekeblind, (bij Kil. ook stekblind) stokblind, is zoo blind, dat men niet zonder eenen stok gaan kan.

Dit blind is een van die weinige woorden, welken door tijden noch tongvallen eenige verandering ondergaan hebben. Reeds bij Ulphil. is het blind, en even zoo luidt het bij de Alemannen, Franken, Angelsaksen, Engelschen, Yslanders, Zweden, Denen en Hoogduitschers.