Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bewaaijen]

BEWAAIJEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. be en waaijen: ik bewaaide, heb bewaaid. De wind naar iemand toedrijven: zij liet zich bewaaijen. Figuurlijk: bewaeit met voorspoeds winden. Camph.