Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Beroemd]

BEROEMD, bijv. naamw. en bijw., zijnde, eigenlijk, het verled. deelw. van het volgende beroemen, in zoover dit

[p. 356]

in den zin van roemen, zeer roemen, gebruiklijk moog geweest zijn. Beroemder, beroemdst. Met roem bekend, vermaard: een beroemd man. Hij is zeer beroemd - zich beroemd maken. Van hier ook beroemdheid.