Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Berijden]

BERIJDEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. be en rijden: ik bereed, heb bereden. Op, of

[p. 355]

langs, iets rijden: een paard - eenen weg bereiden. Door meenigvuldig rijden, geschikt maken: een paard berijden. Hij berijdt een slecht paard, met die zaak, onderneemt eene gevaarlijke en nadeelige zaak; spreekw., in de gemeenzame verkeering gebruiklijk. Van hier ook berijder. In sommige Dorpen van Vlaanderen, wordt een schout berijder genoemd, van het oude beriden, d.i. regten, regt doen.