Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bepleisteren]

BEPLEISTEREN, (beplaasteren) bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. be en pleisteren: ik bepleisterde, heb bepleisterd. Met pleisters beleggen: het gezigt bepleisteren. Met kalk bestrijken: eenen muur, eenen zolder bepleisteren. Figuurlijk, verbloemen: hij heeft die daad

[p. 351]

met eenen schoonen schijn bepleisterd. Van hier ook bepleistering.