Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bemagtigen]

BEMAGTIGEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb.

[p. 345]

voorz. be en magtigen: ik bemagtigde, heb bemagtigd. Met geweld in bezit nemen, overweldigen: eene stad bemagtigen. Figuurlijk: eene diepe zwaarmoedigheid had hem bemagtigd. Bij Kil. heeft dit woord den zin van magt en gezag verleenen. Van hier ook bemagtiging.