Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bataaf]

BATAAF, z.n., m., des bataafs, of van den bataaf; meerv. bataven. Ook batavier.

[p. 296]

Van batauwe, nu betuwe, waarvan de Romeinen batavia gemaakt hebben; en hieruit is ons bataaf natuurlijk ontstaan. Zie auwe, en betuwe.