Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afraken]

AFRAKEN, onz. w., gelijkvl., met het hulpw. zijn. Van het scheidb. voorz. af en raken: ik raakte af, ben afgeraakt. Verwijderd worden: van den regten weg afra-

[p. 161]

ken - hij raakte al schielijk van zijn onderwerp af - van zijn stuk afraken, in de war raken. Los, vrij raken: het schip is nog gelukkiglijk van de bank afgeraakt. Zich ontdoen: ik raakte, in korten tijd, van de zaak geheel af - ik zal wel van hem afraken. Niet meer plaats hebben: die wet, die gewoonte, is geheel afgeraakt. Laten varen: hoe zal hij nog van den drank, het spel, afraken!