Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afplukken]

AFPLUKKEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. af en plukken: ik plukte af, heb afgeplukt. Met de twee voorste vingeren afbreken: eene bloem, eene

[p. 160]

vrucht afplukken. Ook door plukken kaal maken: een hoen afplukken. Somwijlen als onzijd.: in een uur zullen wij afgeplukt hebben.