Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afkluiven]

AFKLUIVEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. af en kluiven, oul. knuiven: ik kloof af, heb afgekloven. Door kluiven afzonderen: het vleesch van de beenen afkluiven; ook een been afkluiven.