Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afkanten]

AFKANTEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. af en kanten: ik kantte af, heb afgekant. De kanten wegnemen: die steen moet nog wat afgekant worden. Van hier ook afkanter, afkanting.